Litania loretańska powstała w XII wieku wywodzi swą nazwę od miejscowości Loreto we Włoszech, gdzie znajduje się sanktuarium maryjne. Jej wezwania przez lata ulegały zmianom, wzbogacaną ją nowymi w zależności od potrzeb. Niezmiennie nowenną i litanią modlono się do Najświętszej Maryi Panny, prosząc o Jej wstawiennictwo do Boga. 

Litania loretańska powstała w XII wieku, prawdopodobnie we Francji, a zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V, który związał z jej odmawianiem przywilej dwustu dni odpustu. Drukiem ukazała się po raz pierwszy w 1572 roku we Florencji i zawierała czterdzieści trzy wezwania.
Jej nazwa pochodzi od miasteczka Loreto, położonego w prowincji Ancona we Włoszech, gdzie litania do Najświętszej Maryi Panny była szczególnie propagowana. Znajduje się tam słynne sanktuarium maryjne.
Wezwania litanii loretańskiej ulegały zmianom. Usuwano lub wzbogacano ją nowymi wezwaniami w zależności od potrzeb i okoliczności: „Królowo Różańca Świętego” (1675), „Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta” (1846), „Matko dobrej rady” (1903), „Królowo pokoju” (1917), „Królowo wniebowzięta” (1950), „Matko Kościoła” (1980), „Królowo rodziny” (1995).
W Polsce po zatwierdzeniu liturgicznej uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, obchodzonej 3 maja, do litanii loretańskiej dołączono 12 października 1923 roku wezwanie „Królowo Polskiej Korony”, przekształcone
po drugiej wojnie światowej na „Królowo Polski”.