Przedmowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Wprowadzenie. . . . . . . . . . . . . . . . . 13

REGUŁY DOSKONAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ STOSOWNE DLA OSÓB KAŻDEGO STANU . . . . . . . . 47

NAUKA PIERWSZA
O doskonałym życiu w ogólności. . . . . . 49

NAUKA DRUGA
O pierwszej regule, która brzmi:
pragnąć wyłącznie i bezgranicznie tego,
żeby podobać się Bogu, a więc żeby być
sprawiedliwym. . . . . . . . . . . . . . . . . 57

NAUKA TRZECIA
O drugiej regule, która brzmi: obracać
wszystkie swoje myśli i uczynki na wzrost
i chwałę Kościoła Jezusa Chrystusa . . . . . 65

NAUKA CZWARTA
O trzeciej regule, która brzmi: zachowywać
całkowity spokój w obliczu wszystkiego,
co z Bożego rozporządzenia dzieje się
z Kościołem Jezusa Chrystusa, i działać
dla jego pożytku zgodnie z Bożym
powołaniem. . . . . . . . . . . . . . . . . . 73

NAUKA PIĄTA
O czwartej regule, która brzmi:
całkowicie zdać się na Opatrzność. . . . . . 77

NAUKA SZÓSTA
O piątej regule, która brzmi:
szczerze uznać własną nicość. . . . . . . . .95

NAUKA SIÓDMA
O szóstej regule, która brzmi:
organizować wszystkie zajęcia swojego
życia w duchu rozeznania . . . . . . . . . . 101

DODATEK PIERWSZY
Życie chrześcijańskie w czterech słowach:
wypełniać, cierpieć, milczeć,
modlić się. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115

DODATEK DRUGI
O stosunku do Boga i ludzi. . . . . . . . . 116

DODATEK TRZECI
Zaufanie do Ojca Niebieskiego. . . . . . . 118

DODATEK CZWARTY
Wezwania duchowe. . . . . . . . . . . . . 130

Literatura. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 140

Ze stronic tej książeczki, ilekroć nad nimi rozmyślamy, tchnie wielka świeżość ewangeliczna.
Przede wszystkim Rosmini przypomina, że świętość nie jest zastrzeżona dla ograniczonego kręgu wiernych (osób duchownych), lecz przeznaczona dla wszystkich ochrzczonych. Bóg chce, żeby każdy z nas został świętym bez względu na swój doczesny stan życia i zawód. Połączyć osoby duchowne i świeckie w dążeniu do jednego celu, mianowicie świętości – to odkrycie upowszechniło się w XX wieku. Rosmini jednak wydobył i ukazał tę chrześcijańską prawdę dokładnie sto lat wcześniej niż św. Josemaría Escrivá de Balaguer (1902––1975), założyciel Opus Dei.
Po drugie, świętość należy zdobywać, wprowadzając w swoją codzienność ducha doskonałości. Otrzymujemy go od Boga,
jako najwyższego wzoru: „Bądźcie [...] doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48; por. Łk 6, 36).
Kolejna cenna zaleta tego dziełka polega na tym, że autor odwołuje się nie tylko do uczuć człowieka wierzącego, lecz także do jego inteligencji, rozumu, serca i woli. Uczy, jak zbliżać się do Boga i jak czerpać z duchowego
skarbca, prowadząc ku świętości całego siebie, a więc całe swoje człowieczeństwo. Nade wszystko zaś przedstawia racje, które przekonują do życia według zasad doskonałości. Tym sposobem Rosmini łączy rozum z wiarą, Ewangelię z kulturą, łaskę z wiedzą. Proponowana przezeń duchowość jaśnieje rozumnością, a ideały, które wskazuje, pociągają rozum i serce – dają się kochać, ponieważ dają się zrozumieć.
W tym sensie autor rzuca snopy światła na tradycję duchową Kościoła, ukazując nam świętość oświeconą i duchowość przemyślaną, dzięki którym rozum nie doznaje pokus, żeby wybierać drogi z dala od Boga. Piękny to wzorzec świętości w kulturze takiej jak nasza, w której zwykło się mniemać, że religia jest sprawą indywidualną i prywatną, a w dodatku niemającą związku z rozumem. Swój sposób propagowania świętości Rosmini nazywał miłosierdziem intelektualnym (carità intellettuale).
Rozum łączy się tu z wiarą w oddawaniu chwały Bogu.
Chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jedną zaletę tego dziełka. Otóż Rosmini pomaga nam odzyskać pełny sens naszej
egzystencji. Stawia nasze „ja” wobec fundamentalnych pytań dotyczących istnienia (kim jestem? skąd przychodzę? dokąd zmierzam?) i udziela spójnych odpowiedzi, przekonując nas, żebyśmy nie trwonili danego nam czasu przez ograniczanie się do codziennej krzątaniny.

Przeczytaj dłuższy fragment „Nauki o doskonałości chrześcijańskiej” »

Zacznę od razu od tego, że sięgnęłam po książkę wybierając jej tytuł przypadkowo, a okazała się rozwiązaniem problemu, z którym nie mogłam sobie poradzić już od kilku miesięcy...I właściwie to powinno wystarczyć, jeśli ktoś pyta, czy warto ją przeczytać.

Oczywiście nie mogę powiedzieć, że to książka, którą czyta się z lekkością, szybko i bez większego zaangażowania. Tak zresztą nie działa żadna z lektur zajmujących nasze myśli na dłużej i głębiej. Nie każdy rozdział trafi w sedno, ale większość to treść, której jako chrześcijanie po prostu nie powinniśmy przeoczyć w swoim życiu.
Napisana przez Antonio Rosminiego, zawiera 6 ważnych reguł doskonałości chrześcijańskiej i naprawdę wciąż jest aktualna. Bazując na Piśmie Świętym, autor wyjaśnia nam jego praktyczną rolę w codzienności. Gwarantuje Wam chwilę zadumy i przemyśleń, które podniosą nie tylko na duchu, ale i dodadzą odwagi i być może podobnie, jak we mnie, pomogą pokonać pewne przeszkody, które pojawiły się w życiu. A co najważniejsze pomogą zrozumieć wiele rzeczy i spojrzeć na nie z właściwej perspektywy.
Wśród reguł znajdziecie tę o zaufaniu Opatrzności Bożej, o pokorze, modlitwie, jak i o stosunku do Boga i ludzi. Znalazłam w nich także odniesienia do już przerabianych kiedyś tematów, ale to tylko utrwaliło wiedzę i potwierdziło raz jeszcze znajomy przekaz. Choćby ten o sile spokoju i milczenia, które znam już z czytanej jakiś czas temu "Pochwały milczenia":

"Dlatego chrześcijanin, który chce być doskonały będzie się oddawał samotności, milczeniu i ciągłym zajęciom (...) Będzie praktykował milczenie, starając się nie wypowiadać zbędnych słów, czyli takich, jakie nie służą zbudowaniu jego samego ani bliźniego oraz nie okazują się konieczne ze względu na obowiązki i potrzeby życiowe. Wreszcie chrześcijanin będzie się stale oddawał zajęciom, aby przenigdy mu się nie zdarzyło, że zmarnuje choćby odrobinę czasu. Będzie często myślał o tym, że czas jest niezwykle cenny, że nieodwracalnie przepadają te chwile, które mu umykają, kiedy nie czerpie z nich korzyści dla duszy; że również z tych chwil będzie musiał drobiazgowo rozliczyć się przed Bogiem, jako z talentu, który został mu powierzony"...

Cytat długi, ale bardzo chciałam go przytoczyć. Czytając tę niewielką książeczkę, zaznaczyłam takich fragmentów kilkanaście, aby w odpowiednim momencie do nich powracać. I kierując się powyższą zasadą związłości wypowiedzi, powinnam już kończyć, więc zachęcam Was bardzo do sięgnięcia do tej naprawdę mądrej i wartościowej lektury, otwierającej wiele horyzontów i pokazującej drogi, którymi powinniśmy kroczyć jako chrześcijanie praktykujący, a nie tylko "czysto teoretyczni"...

Iwona Daniel

Antonio Rosmini zaczął pisać „Nauki o doskonałości chrześcijańskiej” w 1825 roku, a wydał je drukiem po raz pierwszy dopiero w 1830 roku. Z jego korespondencji z przyjaciółmi dowiadujemy się, że chciał w nich zawrzeć „rdzeń i zalążek ideałów swojego Instytutu Miłosierdzia”. Przede wszystkim pragnął jednak przedstawić w tym dziełku istotę moralno-duchowego przesłania Ewangelii w formie zrozumiałej i pomocnej „dla chrześcijanina w każdym wieku i każdego stanu życia”. Jak już wspomniałem, sam autor wielokrotnie podkreślał, że „nie przeznacza tej książeczki do jednokrotnej lektury, lecz do ciągłej medytacji osobistej i dyskusji we wspólnocie wierzących, a wreszcie do ustawicznego wcielania jej treści w życie”. Powyższe motywacje, które przyświecały autorowi, sprawiły, że „Nauki o doskonałości chrześcijańskiej” wciąż są bardzo cenną lekturą dla szerokiego grona odbiorców. Można powiedzieć, że są ponadczasowe, w tej mierze, w jakiej prezentują ponadczasową treść Ewangelii. Cieszy mnie to, że autor choć wierny Kościołowi Rzymskokatolickiemu, był przede wszystkim chrześcijaninem rozmiłowanym w nauce Jezusa Chrystusa. Na podstawie lektury omawianej książki, trudno byłoby określić przynależność konfesyjną Antonio Rosminiego. Dlatego polecam lekturę „Nauk o doskonałości chrześcijańskiej” wszystkim wierzącym, niezależnie od tego do jakiego kościoła uczęszczają w niedziele. Przecież Jezus przyszedł ze swoją nauką do wszystkich ludzi. Nie powinna ona zatem dzielić, ale łączyć ludzi.

Przechodząc do treści „Nauk o doskonałości chrześcijańskiej” muszę przyznać, że pozostają one zadziwiająca aktualne pomimo upływu czasu. Ciężko oprzeć się wrażeniu, że wszystko ulega zmianom w zatrważającym tempie. Wystarczy spojrzeć raptem na nasz kraj, żeby dostrzec jak wiele się zmieniło od lat 80-tych czy 90-tych XX wieku. Wiele książek napisanych w tamtym okresie nie nadaje się już dziś do czytania. Dzieło Rosminiego nie traci jednak na aktualności, ponieważ zawiera pewne uniwersalne, niestarzejące się prawdy. Oczywiście nie każdy punkt, każdej nauki pozostaje równie aktualny, jednak nad wieloma z nich zatrzymałem się na dłuższy czas i skłoniły mnie do głębszych myśli, a nawet weryfikacji posiadanych przeze mnie poglądów. Siłą książki Rosminiego jest również prosty (a momentami dosadny) język. Aby zrozumieć jej przesłanie nie trzeba mieć ukończonych kursów filozoficznych czy też teologicznych [...]
Muszę przyznać, że książka Antonio Rosminiego pozytywnie mnie zaskoczyła. Skłoniła do cennych przemyśleń i z chęcią w przyszłości do niej powrócę. Niemalże w każdym zdaniu widać zachwyt autora nauką Jezusa. Głęboko zna i wysoce ceni on Pismo Święte. Przedstawiane nauki nie bazują jedynie na dobrych chęciach i przemyśleniach autora, ale są głęboko zakorzenione w tekstach biblijnych. Z pewnością to, że sam jestem miłośnikiem Słowa Bożego, przyczyniło się do pozytywnego odbioru tej książki.

Na koniec zostawiam Was z krótką myślą, która dała mi do myślenia i do której chciałbym się umieć bardziej stosować. To pewnego rodzaju motto dla chrześcijan proponowane przez Antonio Rosminiego:

„Milczeć o wadach bliźniego, o doznanych przykrościach, o tym, co nam przysparza sławy i uznania, i w ogóle nie wypowiadać zbędnych słów”.

Atypowy. Cała recenzja dostępna https://sztukater.pl/ksiazki/item/36795-nauki-o-doskonalosci-chrzescijanskiej.html