Niektórzy ludzie pytają dlaczego Bóg dopuszcza, by zmarli ukazywali się żyjącym? Z pewnością nie dla zaspokojenia ciekawości! Jest to zawsze szczególny przejaw miłosierdzia Bożego i część Jego zbawczego planu. Nam powinno to przynieść duchową korzyść; dla zmarłych zaś jest wielką pociechą w oczekiwaniu na zjednoczenie z Bogiem. To powinno skłonić nas do modlitw i ofiar za dusze w czyśćcu cierpiące.

Maria Simma (1915–2004) mieszkanka alpejskiej wioski Sonntag w Austrii, otrzymała od Boga szczególny charyzmat, który pozwolił jej, by dusze czyśćcowe zwracały się do niej o pomoc. Niestrudzenie modliła się i pokutowała, służąc im dniem i nocą. Dzięki swojej książce, odczytom i kasetom stała się znana również poza granicami Austrii.

Gdy ktoś próbuje nadużyć łaski...

Ktoś poprosił, żebym zapytała o pewną osobę. Podał nazwisko, rok urodzenia oraz śmierci i otrzymał odpowiedź, że dusza ta przebywa jeszcze w czyśćcu. Gdy mu o tym powiedziałam, usłyszałam drwiącą ripostę: „Teraz się wydało, że wszystko to szwindel. Ta kobieta ciągle jeszcze żyje!”.

Zastanawiałam się, dlaczego w takim razie dusza powiedziała mi, że znajduje się ona w czyśćcu. Poszłam do mojego duszpasterza i oznajmiłam mu: „Nie będę więcej przyjmować pytań, coś tu się nie zgadza!”.

Na to on – spokojny i skupiony – dał mi radę: „Kiedy znowu będziesz miała okazję rozmawiać z jakąś duszą, powiedz jej: «W imię Jezusa Chrystusa rozkazuję ci powiedzieć, dlaczego dostałam od was odpowiedź, która nie jest zgodna z prawdą, skoro osoba, o której była mowa, ciągle żyje?»”. Postąpiłam tak, jak mi poradził, i otrzymałam następujące wyjaśnienie: „Ta odpowiedź nie pochodziła od duszy czyśćcowej”. „Od kogóż więc?”, zapytałam. Dusza odpowiedziała: „Był to zły duch pod postacią duszy!”. „Czy zdarzało się to częściej?” Odparła: „Kiedy pytano w dobrych intencjach i odpowiedź była prawdziwa, jeśli jednak ktoś próbuje nadużyć łaski, władzę tam ma szatan i chętnie się wtrąca.”

Proboszcz, któremu to zrelacjonowałam, odpowiedział: „Tak sądziłem, że wmieszał się tu zły duch. Z takich spraw nie wolno robić sobie żartów, trzeba za to ściśle trzymać się prawdy. Szatan jest ojcem kłamstwa: tam, gdzie są kłamstwa, tam sięga jego moc”.

Wieś się burzy

W roku 1954 pewien mężczyzna dopytywał się o dwoje zmarłych. „Jestem ciekaw, jaką dostanę odpowiedź”, powiedział. „Dlaczego?”, zapytałam. Odrzekł, że nic więcej nie powie, i zapowiedział, że wróci po odpowiedź.

Był to Rok Maryjny, więc odpowiedź dla niego dostałam szybciej niż zwykle. Już po miesiącu mogłam mu przekazać: „Pani S. jest wybawiona, a pan H. przebywa jeszcze głęboko w czyśćcu”. Pokręcił na to głową: „To się nie zgadza. Pani S. zmarła w szpitalu po zabiegu usunięcia ciąży, jak więc może być wybawiona? Pan H. natomiast przychodził zawsze do kościoła jako pierwszy i wychodził jako ostatni. Czy to możliwe, by pokutował jeszcze w czyśćcu?”.

„Jest to Rok Maryjny – zaczęłam się zastanawiać – dostaję więc czasem tak wiele odpowiedzi, że być może coś błędnie zapisałam. Zapytam jeszcze raz.” Powtórzyłam więc moje pytanie i usłyszałam, że w moich notatkach nie ma błędów oraz że opisałam sytuację tych osób zgodnie z prawdą.

Przekazałam tę odpowiedź mężczyźnie, ale on nadal nie chciał uwierzyć. Pochodził z tej samej miejscowości co pani S. i pan H. i powiedział, że połowa wsi jest wzburzona odpowiedzią dotyczącą tych dwóch osób; ja jednak niczego nie mogłam tu zmienić.

Zdarzyło się, że trafiła do mnie pewna kobieta pochodząca z tej miejscowości, która również dobrze znała panią S. i pana H. Była przeciwnego zdania: „Tak bardzo oburzano się u nas odpowiedzią, którą nam Pani przekazała. Ale mnie ta właśnie wiadomość utwierdziła w wierze”. Wyznała, że przyszła do mnie spec-
jalnie, by mi o tym opowiedzieć, i kontynuowała: „Znałam panią S., można powiedzieć, jak własną siostrę. To prawda, że miała na sumieniu grzechy obyczajowe, ale bardzo jej to ciążyło, zwłaszcza że te skłonności były w dużej mierze dziedziczne. To prawda, zmarła na skutek aborcji, ale ksiądz, który był u niej przed śmiercią, wyznał, że sam chciałby umierać z taką skruchą jak ona. Umarła pojednana z Bogiem i otrzymała kościelny pogrzeb. Pan H. natomiast rzeczywiście był zawsze pierwszy w kościele i ostatni z niego wychodził, ale za to stale ze złośliwością krytykował innych ludzi. To, co mnie najbardziej zdenerwowało, to fakt, że podczas pogrzebu pani S. nikt nie był tak wzburzony jak on. Chodził i powtarzał w kółko, że dla takich ladacznic nie powinno być miejsca na cmentarzu”.

Byłam tej kobiecie bardzo wdzięczna za wizytę i powiedziałam: „Teraz wszystko jest już dla mnie jasne. Pan Bóg nie chce, byśmy osądzali innych. Pan H. potępił tę kobietę, więc Bóg i tak postąpił z nim miłosiernie, dając mu szansę wybawienia, ponieważ potępianie innych ściąga na nas wielkie zagrożenie duchowe”.

Nie wolno nam potępiać innych. Patrząc z boku, można stwierdzić, że dwadzieścia osób popełniło taki sam grzech, ich wina może być jednak różna. Istnieje tak wiele motywów i powodów działania, jak choćby wychowanie, dziedziczenie, wiedza, zdrowie, sposób, w jaki byliśmy traktowani, czy środowisko, w którym żyjemy. Nigdy więc nie wolno nam osądzać.

Przeczytaj dłuższy fragment „Moje przeżycia z duszami czyśćcowymi” »