Sztuka korzystania z własnych błędów należy do klasyki duchowości. Książka pełna optymizmu, ale jednocześnie bezkompromisowa. Autor, znawca duchowych potrzeb człowieka, czerpie z bogatej spuścizny pisarskiej św. Franciszka Salezego. Zło i słabości nazywa po imieniu i radzi, jak nie wpadać w przeróżne pułapki i pokusy oraz jak uczynić ze swoich błędów i upadków okazję do odważniejszego spojrzenia w niebo. 

Joseph Tissot (1840-1894), francuski zakonnik ze zgromadzenia św. Franciszka Salezego, tworzył i zmarł w swoim rodzinnym mieście Annecy. Zasłynął jako kaznodzieja rekolekcyjny i autor wielu dzieł z dziedziny duchowości.

Nie dziwmy się własnym błędom Niemożność pogodzenia się z własną nędzą, jaką odczuwa ktoś, kto upadł, to cierpienie, ale i przejaw godności. Człowiek, czyli książę wydziedziczony, zdegradowany przez grzech pierwszych rodziców, w głębi serca wciąż ma bowiem poczucie szlachectwa swego pochodzenia i niewinności, która miała być jego
przymiotem. To dlatego przy każdym upadku z trudem powstrzymuje okrzyk zdziwienia, jakby przydarzyło mu się coś niespodziewanego. Można powiedzieć, że jest jak Samson pozbawiony siły przez zdradziecką rękę, która obcięła mu włosy. Ten, słysząc: Filistyni nad tobą, Samsonie! (Sdz 16, 20), powstaje w przekonaniu, że tak jak wcześniej pokona nieprzyjaciół, zapominając, że opuściła go jego dawnasiła. Jednak nawet gdyby korzenie takiej postawy
należały do najszlachetniejszych, to jej skutki są zbyt szkodliwe, by nie wypowiedzieć im wojny. Jak się wkrótce przekonamy, zwątpienie, które jest porażką dla dusz, ogarnia je dopiero wówczas, gdy utoruje sobie do nich drogę przez dziwienie się własnemu upadkowi. Z tego powodu św. Franciszek Salezy będzie nas usilnie ostrzegał przed tym zagrożeniem. Za przykładem najznamienitszych nauczycieli wiary i najświatlejszych uczonych święty biskup zawsze żywił dla słabości człowieka ogromne współczucie. „O, nędzy ludzka! Nędzy ludzka! – powtarzał. – Ileż wokół nas jest słabości! [...] Cóż innego sami możemy uczynić, niż upaść?”1 Wszystkie jego słowa i pisma świadczą o tym, że wyżyny ducha, jakie osiągnął, pozwoliły mu spojrzeć głębiej w otchłań nędzy i cierpienia, w którą strącił nas grzech pierworodny. Miał tego świadomość, sprawując pieczę nad duszami, którym stale przypominał smutną rzeczywistość upadku. Do pewnej damy pisał: „To prawda, moja droga siostro, że masz wiele wad, ale czy nie starasz się, aby z godziny na godzinę było ich coraz mniej? Jest rzeczą pewną, że dopóki jesteśmy tutaj, mając ciała tak ociężałe i skłonne do złego, zawsze znajdujemy w sobie jakieś braki”.

Przeczytaj dłuższy fragment „Sztuka korzystania z własnych błędów” »